Share
In muziek is modulatie het proces van het veranderen van de ene sleutel naar de andere. Als een muziekstuk begint in de toonsoort van F majeur, maar dan verandert, onmiddellijk of geleidelijk, naar de toonsoort van Bb majeur, zouden we zeggen dat het moduleert van F majeur tot Bb majeur. Een stuk wordt beschouwd als een 'sleutel' als de grondtoon van de sleutel het tonicum is, ook wel 'thuis' of 'zwaartekrachtcentrum' genoemd.
In sommige definities wordt een modulatie niet geacht te hebben plaatsgevonden totdat de nieuwe sleutel is bevestigd met een perfecte authentieke cadans. Nog losser, je hebt de sleutel veranderd als een nieuw tonaal centrum nu als het tonicum voelt.
Wat is het doel of het punt van modulatie?
Eén reden is om interesse en afwisseling aan je muziek toe te voegen. Vooral als je meerdere keren dezelfde hoofdstukken herhaalt, zal het veranderen van de toetsen je luisteraar op zijn minst iets interessants te horen geven.
Het contrast van de eerste toets met de tweede, of een toename of afname in intensiteit, kan zelfs op een subtiel niveau interessant zijn.
Modulaties bieden vaak een gevoel van voortstuwing en drijven de muziek naar nieuwe niveaus van energie. In het klassieke repertoire moduleren een meerderheid van de stukken naar de toonsoort van de dominante, en de introductie van een extra scherp (bijvoorbeeld het introduceren van de toonhoogte F # om te moduleren van C naar G-majeur) kan de muziek lift en richting geven.
Vanuit praktisch oogpunt moet een filmcomponist misschien een muziekstuk schrijven dat past tussen twee reeds bestaande nummers in verschillende toetsen. Het middelste stuk moet soepel overgaan van de sleutel van het eerste stuk naar de sleutel van de tweede. Of als er geen overgang is, moet de componist op zijn minst op de hoogte zijn van het effect van een plotselinge verandering in de sleutel en ervoor zorgen dat deze welkom is.
Dus hoe moduleer je?
Het eenvoudigste en meest dramatische type is directe modulatie. Hier verandert de muziek zonder enige voorbereiding van toonhoogte.
In de popmuziek wordt deze techniek vaak de modulatie van een "vrachtwagenchauffeur" genoemd, omdat het lijkt alsof het lied in een andere versnelling is geschopt.
Barry Manilow gebruikt de modulatie van de vrachtwagenchauffeur vaak voor het laatste refrein van zijn liedjes. Bijvoorbeeld Mandy is in Bb majeur voor het grootste deel van het nummer en vervolgens wordt het in C majeur gelanceerd voor de laatste herhaling van het refrein.
De modulatie van de vrachtwagenbestuurder wordt vaak bekritiseerd omdat het een goedkope truc is, omdat het kan worden gebruikt als een manier om het laatste refrein te herhalen zonder echt iets nieuws te hoeven schrijven. Klop het een paar stappen en je bent klaar!
Een minder goed onderzocht gebruik van directe modulatie in een nummer is voor de brug. Een plotselinge verandering in een nieuwe sleutel helpt de brug als een opwindende lancering in een nieuwe sectie te laten lijken, wat anders is dan jezelf slechts iets hoger herhalen.
In John Mayer's City Love, het grootste deel van het nummer is in D majeur. Tegen de tijd dat het de brug bereikt, zijn we al gewend het chorus keurig in D te horen oplossen.
Maar voor de brug lanceert Mayer plotseling de sleutel van Bb (op het IV-akkoord, Ebmaj7).
Het is een misleidende cadans omdat we zijn ingesteld om D te verwachten, maar in plaats daarvan iets anders te krijgen. (Iets heel slims is dat de melodienoot is nog steeds de verwachte D. Het is alleen dat in plaats van de wortel te zijn van een D-majeur drietal zoals we verwachten, het is de maj7 van een Ebmaj7-akkoord.)
Directe modulatie kan erg handig zijn voor filmcomponisten.
Zoals ik eerder al zei, kan een directe modulatie heel dramatisch zijn. Het voegt een plotselinge uitbarsting van energie toe aan de muziek, wat natuurlijk een nuttige techniek is als een score de film plotseling opwindender moet maken.
In deze scène uit Terug naar de toekomst III de score maakt een directe zes modulatie in slechts de eerste minuut alleen!
Het is ook de moeite waard om op te merken dat Alan Silvestri in staat is om alleen het hoofdgebruik uit te breiden Terug naar de toekomst motief en de Wilde Westen motief, plus wat vulmateriaal. Er is heel weinig echt nieuw muzikaal materiaal nodig om dingen vooruit te helpen, het gaat meer om hetzelfde materiaal op steeds constantere manieren te gebruiken.
Parallelle modulatie is wanneer u de modus wijzigt zonder de hoofdmap te wijzigen. Bijvoorbeeld van F majeur naar F mineur.
Het is van nature erg soepel omdat het tonicum hetzelfde blijft, maar ook heel kleurrijk is omdat het karakter van de muziek nogal dramatisch verandert.
Mozart was dol op parallelle modulaties, een voorbeeld is te horen in zijn beroemde Rondo alla Turca.
De A-sectie is in A-mineur, de B-sectie is in A-majeur. Merk op hoe helder en triomfantelijk de B-sectie aanvoelt door plotseling de stemming op te heffen van klein naar belangrijk!
De meest vloeiende manier om van de ene toets naar de andere te moduleren, is door een draaikoord te gebruiken. Een draaikoord is een akkoord dat beide toetsen gemeen hebben.
C en G hebben bijvoorbeeld vier gemeenschappelijke akkoorden gemeen: C, Em, G en Am.
Elk van deze akkoorden kan worden gebruikt om vloeiend over te schakelen van C majeur naar majeur. Als je wilt dat G major zich heel sterk voelt als een nieuwe sleutel, is het het beste om deze te "bevestigen" met een authentieke cadans. Dit betekent op zijn minst een V-I-progressie.
In dit voorbeeld van Haydn's 99ste symfonie, het openingsthema moduleert van Eb major tot Bb major in de eerste acht maten.
Eb en Bb delen beiden het akkoord Cm gemeenschappelijk, dat Haydn als het draaikoord gebruikt. Het fungeert als beide vi in Eb en ii in Bb.
Hier is de audio vanaf het begin, plus maten 5-8 van de score:
Draaikoordmodulaties worden meestal gevonden in klassieke of instrumentale muziek, minder in pop- of songwritingcontexten.
Hoe dichter de toetsen bij elkaar liggen, hoe gemakkelijker het is om natuurlijke draaischaren te vinden.
Zoals je kunt zien zijn C majeur en G majeur maar één scherp verschillend; ze worden als nauw verwant beschouwd. Op dezelfde manier hebben C-majeur en F-majeur alle noten gemeen, behalve één flat en delen ze vier akkoorden gemeen: C, Dm, F en Am.
C-majeur en D majeur hebben een verschil van twee naalden, waardoor ze verder verwant zijn. Ze delen slechts twee akkoorden gemeen: Em en G.
Je zou de Em kunnen gebruiken als een draaischijf om van C naar D te moduleren. Het is zowel iii in C als ii in D.
C en Eb verschillen van elkaar door drie flats, dus ze zijn meer afgelegen. Ze delen eigenlijk geen akkoorden met elkaar.
Om te moduleren naar externe sleutels, moet je wat meer geavanceerde technieken implementeren, zoals akkoorden lenen van parallelle modi of akkoorden gebruiken zoals de Napolitaanse 6. Aangezien dit een introductieles is, bewaren we de meer geavanceerde modulaties voor een andere dag!
Modulatie is een krachtig hulpmiddel voor het meenemen van je muziek van een centraal centrum naar een interessantere tonale reis.
Als laatste luisterend voorbeeld, hier is het Fawkes de Phoenix van John Williams. In plaats van je alle antwoorden te geven, luister je zelf en kijk of je kunt horen wanneer de muziek naar een nieuwe sleutel moduleert. Wat is het effect? Op welke momenten voelt de muziek alsof het naar nieuwe plaatsen zweeft?
Is het veranderen van toetsen een manier om meer energie te introduceren en naar voren te rijden naar een van je nummers?
Deel uw mening en vragen over modulatie in de opmerkingen.
Accentsconagua