Share
In deze tutorial leren we een paar verschillende technieken voor het moduleren van sleutels op afstand.
Onlangs hebben we de basis besproken van hoe en waarom te moduleren. In die tutorial hebben we ons geconcentreerd op nauw verwante sleutels, zoals in toetsen die ten minste één gemeenschappelijk akkoord delen. Afstands- (of afstands-) toetsen zijn toetsen die geen akkoorden gemeen hebben met elkaar.
De toetsen van C majeur en G majeur bevatten bijvoorbeeld beide de akkoorden C, Em, G en Am. Ze hebben vier akkoorden die ze gemeen hebben en worden daarom als zeer nauw verwant beschouwd.
C majeur en Eb majeur delen echter niet een enkele triade samen, dus worden ze als ver verwant beschouwd.
De twee technieken die we in de tut bespreken, zijn het gebruik van geavanceerde harmonische technieken en het gebruik van bridge-toetsen.
Waarschuwing: er zit een diepe theorie in deze. Niet voor bangeriken!
Het idee hier is niet alleen om met één sleutel te beginnen en in een andere te eindigen. U kunt dat doen door er gewoon een te stoppen en de volgende te starten. Wat we willen bereiken is een zeer soepele en logische transformatie van de eerste tot de tweede sleutel.
Elk akkoord kan een of meerdere interpretaties in een progressie dienen.
F kan bijvoorbeeld worden geïnterpreteerd als zowel het IV-akkoord in C majeur of het V-akkoord in Bb majeur.
Terwijl muziek meekomt, kan de luisteraar de herinterpretatie pas echt horen na het feit. Maar omdat muziek gedeeltelijk afhankelijk is van ons geheugen van wat we recentelijk hebben gehoord, of het akkoord dat volgt op F logisch is in de toonsoort C-majeur of Bb majeur, is het toch logisch.
De methode om tussen twee sleutels te moduleren is:
Om deze ver verwante modulaties te laten werken, hebben we sommige liefhebberige harmonische tricks nodig die verder gaan dan de diatonische I-ii-V-I-progressie.
De kleine sub-dominante is het IV-akkoord, maar met een kleine derde in plaats van een grote derde. In de toonsoort C-majeur betekent dit dat F in de plaats komt van F.
Het komt van de parallelle mineure sleutel, en is dus een vorm van "modale substitutie", of lenen van een andere modus.
Je kunt de kleine sub-dominante op twee manieren gebruiken: in de eerste of in de tweede.
In de eerste sleutel gebruikt u gewoon iv in plaats van IV. We kunnen moduleren van C majeur tot Eb majeur met de progressie C - Fm - Bb7 - Eb. De Fm begint het leven als een minor sub-dominant in C, maar dan herinterpreteren we dat om het ii-akkoord in Eb te zijn.
Of we kunnen moduleren van C majeur tot B majeur met de progressie C - Em - F # - B. De em verschijnt als iii in C majeur, maar we herinterpreteren het als de kleine sub-dominante iv in de toonsoort B.
De Napolitaanse 6e (of N6) is een niet-diatonische snaar die vaak wordt gebruikt als vervanging voor ii of IV. In moderne termen kun je het in feite als bII beschouwen in de eerste inversie. Dus in de toonsoort C is dat Db / F.
Omdat het een vervanging is voor ii of IV, kunt u dit het beste direct vóór het V-akkoord gebruiken. Traditioneel werd N6 alleen gebruikt in mineurtoetsen, maar bij hedendaags gebruik kan het worden gebruikt in zowel hoofd- als secundaire toetsen.
De N6 is een goede manier om tussen sleutels te komen die weinig gemeen hebben. U zou bijvoorbeeld kunnen moduleren van C majeur naar F # majeur met de progressie C - G / B - C # - F #. De G / B begint als V bij de eerste inversie maar wordt geherinterpreteerd als N6 in F # major.
Soms is het gemakkelijkste pad tussen de punten x en y om door z te gaan. Of in muzikale termen, de gemakkelijkste weg van C majeur naar C # majeur is om door B majeur te gaan.
In wezen, wanneer de toetsen geen gemeenschappelijke akkoorden delen, zelfs niet met de geavanceerde harmonieën, vind je een derde toets die wel iets gemeen heeft met beide.
Dus voor ons C tot C # voorbeeld:
Phew! Ik weet dat dat een beetje intens is en vereist veel theorie-gymnastiek, maar loop er stap voor stap doorheen en bedenk hoe elk akkoord betrekking heeft op alle toetsen in kwestie.
Sommige theoretici hebben uitgebreide methoden om te moduleren tussen enharmonische sleutels; met andere woorden, zoiets als C # major tot Db major. Ik denk dat dit puur een notatietruc is, want wat de muziek betreft klinken de twee toetsen hetzelfde.
Als je het echt zou willen, zou je de technieken kunnen gebruiken die hierboven zijn besproken om je daar te krijgen, maar het klopt niet veel in mijn boek.
Moet je ooit soepel van Eb major naar B minor komen? In werkelijkheid waarschijnlijk niet.
Maar jezelf op een systematische manier dwingen om dit soort modulaties te internaliseren en te absorberen, kan je eigenlijke schrijven veel harmonischer, rijker en avontuurlijker maken..
Hoe meer tijd je besteedt aan het opnemen van de ingewikkelde relaties tussen verschillende toetsen en akkoorden, des te verder weg krijg je van het gebruik van dezelfde akkoordprogressie steeds weer opnieuw, net als iedereen!
Accentsconagua