Share
Het vertellen van visuele verhalen is het werk en het vakmanschap van de fotojournalist. Ik herinner het nog van het eerste harde nieuwsverhaal dat ik in 1980 behandelde: een bankoverval die mijn toekomst volledig definieerde.
De afbeeldingen op deze pagina vertellen het verhaal van een man gered van de zee, dezelfde dag stierf een vooraanstaande Portugese pianist toen hij viel van de kliffen die uitkeken over de Atlantische Oceaan buiten de hoofdstad van Lissabon, Lissabon, terwijl hij fotografeerde.
De foto's voor dit artikel zijn genomen op dezelfde kust en lijn van kliffen, maar een paar mijl ten noorden, en bedekken een situatie die een gelukkig einde had. Er is een verhaal in deze afbeeldingen en er is een les voor iedereen die nieuws wil vertellen, hetzij hard nieuws of gewoon om het verhaal van een dagje uit met het gezin te vertellen.
Hier zijn enkele algemene tips voor het organiseren van je foto's, bepalen wat belangrijk is en het beste doen wat je kunt met de uitrusting die je in de hand hebt. Maar eerst moet je het moment grijpen en ook waakzaam zijn over wat er om je heen gebeurt.
Het was een lange dag op pad geweest om te fotograferen aan de kust van Sintra (kijk op Google voor een idee van dit kustgebied) en ik was al op weg naar huis, maar nog steeds niet zeker of ik bij zonsondergang zou blijven. De ambulance die me in de tegenovergestelde richting doorkruiste, maakte me alert.
Een tweede sirene echode dichter bij me vanuit een brandweerbusje met de letters DIVE RESCUE op de zijkant geschilderd. Dit dwong me tot een beslissing. Ik ging achter hen aan. Ik was moe, maar als je jarenlang nieuws hebt verteld, is er een "jeuk" dat voor altijd in je blijft.
Ik had die eerste ervaring zo'n 32 jaar geleden, op 5 mei 1980, toen een Portugese terroristenorganisatie FP-25 een bank beroofde en een politieagent vermoordde. Ik was dichtbij, altijd met een camera, en was de eerste fotograaf ter plaatse.
Ik nam alle foto's die ik kon maken bij de bank, nam contact op met een krant in Lissabon, stemde ermee in dat ze het verhaal zouden publiceren en ging door met mensen op het politiebureau te interviewen voor meer informatie. Ik maakte de voorpagina van de krant de dag erna.
Sinds het einde van de jaren zeventig had ik gediscussieerd in schrijven en fotografie, en zelfs werk gepubliceerd, maar dat moment bepaalde de komende jaren en het grootste deel van mijn toekomst. Het idee van schrijven en fotograferen was spannend. Het is nog steeds vandaag.
Van een terroristische aanslag tot een ambassade tot politiebureaus die door bommen zijn geblazen, ik heb een aantal situaties meegemaakt die je dwingen je prioriteiten te definiëren in termen van het maken van foto's. En hoewel ik die vaardigheden heb gebruikt voor andere, meer rustige beelden, heeft dit recente verhaal mijn adrenaline weer hoog laten stromen.
Terwijl het duikteam zich voorbereidde om het water in te gaan, verscheen er een marineboot aan de horizon, verderop langs de kust. Vliegen - het is de juiste term - over de golven was de boot in een paar minuten dicht bij de visser en redde hem van het water. Een gelukkig einde.
Ik ben nooit gestopt met fotograferen. Ik begon met het maken van een foto van de brandweerauto's en mensen dicht bij de rand van de klif. Toen volgde ik wat afbeeldingen van de visser. Zelfs mijn 400 mm op een gewas APS-C lichaam kon niet dichterbij komen. De naderende navulboot van de marine was de volgende in mijn prioriteiten en ik had tijd om een blik te werpen op een paar brandweermannen die de voet van de klif hadden bereikt, en signaleerden de jolige mensen de richting van de man die wachtte - en wilde - om gered te worden.
Al snel was het voorbij. Maar ik kreeg nog steeds foto's van de visser aan boord genomen en het moment dat hij zijn armen ophief naar het publiek op de klif. Sommige mensen op de klif klapten zelfs in hun handen. Langzaam begon de bijboot naar de dichtstbijzijnde haven te rijden. Het leven werd weer normaal.
Nieuws zoals dit gebeurt elke dag, overal. Je hoeft niet veel spullen te hebben. Ik heb zojuist mijn 100 - 400 mm gebruikt voor alle foto's. Je moet gewoon je camera goed kennen, zodat je de belichting en al de rest zonder aarzeling kunt definiëren. De andere kant van het verhaal is contact opnemen met een krant en aanbieden om de afbeeldingen te verkopen. Geef ze niet weg, het is het geven waardoor fotojournalisten armer zijn geworden. Als de foto's goed zijn, zelfs als je een amateur bent, moet je betaald krijgen, niet met een kredietlimiet in de krant maar met echt geld.
Wees snel. Denk snel na over welke foto's je nodig hebt om het verhaal te maken, doe dat eerst en blijf dan fotograferen. En stop niet wanneer alles klaar lijkt. Als ik had, zou ik de twee afbeeldingen niet hebben die het verschil maken.
De visser met opgeheven armen op de ene foto en de man die een momentopname van de bijboot maakt terwijl een vrouw lid van de brandweer haar mobiele telefoon gebruikt. Die beelden laten precies één ding zien: de menselijke natuur. Ze zijn belangrijk om je lezers te laten stoppen en opnieuw en opnieuw te bekijken. En misschien een glimlach, vooral omdat het allemaal goed afgelopen is.
Oefen met het bouwen van verhalen met alles wat er om je heen gebeurt. Fotografeer niet zomaar losse afbeeldingen, probeer verhalen te verzinnen. Dit is een tip die ik in de jaren tachtig heb geleerd en die erin slaagde om nooit grip te verliezen.
Zet je afbeeldingen op zoals dingen gebeuren, probeer een verhaal op te bouwen, want er is geen tweede keer in dit soort nieuwsverzameling. Als ik het kan, kan je het doen. Het is tenslotte net als fietsen. Zelfs als je het al jaren niet meer doet, ken je de essentiële aspecten ervan nog steeds.
Accentsconagua