Share
De camera ziet de wereld niet op dezelfde manier als het menselijk oog. Goede fotografen leren hoe hun camera's dit kunnen 'zien' en exploiteren om betere afbeeldingen te maken. Een goed begrip van de verschillen tussen de manier waarop een camera licht registreert en de manier waarop het brein de informatie interpreteert die ons door onze ogen wordt gestuurd, helpt u betere foto's te maken. Deze mogelijkheid om zich voor te stellen hoe een camera een scène zal opnemen, wordt visualisatie genoemd - een vaardigheid die alle fotografen moeten oefenen.
Onze visie is stereoscopisch. Mensen hebben twee ogen en elk kijkt naar iets vanuit een iets andere hoek. Dit stelt ons in staat om de afstand te beoordelen en te bepalen hoe dicht objecten bij elkaar zijn.
Stereoscopische camera's opzij, camera's kijken door een enkele lens en nemen de wereld op in tweedimensionale beelden. We realiseren ons dit misschien niet eens totdat er op gewezen wordt; zoals we gewend zijn aan het zien van tweedimensionale representaties in de vorm van schilderijen, tekeningen en foto's.
Fotografen hoeven zich geen zorgen te maken over de diepte van de weergave, aangezien camera's zorgen voor een nauwkeurige opname van de scène vóór de lens. Maar we moeten ons er altijd van bewust zijn dat de camera een beeld opslaat met andere karakteristieken dan degene die we waarnemen met onze ogen.
Digitale camera's hebben het visualisatieproces veel eenvoudiger gemaakt. Het enige wat u hoeft te doen is naar de afbeelding op het LCD-scherm van de camera te kijken om te zien hoe deze in twee dimensies is weergegeven. U kunt ook de liveweergavefeed van de camera gebruiken om de afbeelding in de eerste plaats samen te stellen, in plaats van een zoeker. Deze hulpmiddelen zijn handig omdat ze u helpen visualiseren hoe uw foto's er uitzien nadat u ze hebt verwerkt. En als er iets niet uitkomt zoals gepland, kunt u het opnieuw proberen.
Onze ogen bewegen constant, nemen verschillende aspecten van de scène in zich en passen zich onmiddellijk aan veranderingen in helderheid aan. Het brein neemt deze informatie en bouwt het op tot een selectief bewegend beeld. Hoe vaak bent u er niet in geslaagd om iets op te merken dat letterlijk recht voor u staat? Dat is het resultaat van de selectieve visie van uw hersenen.
Camera's zijn anders. Als het diafragma klein genoeg is, wordt alles van de voorkant tot de achterkant van het beeld scherpgesteld en met prachtige details vastgelegd. U hoeft alleen een afbeelding te vergroten die met een moderne digitale camera op uw computer is gemaakt, om de resolutie van moderne camera's en optica te waarderen.
Onze ogen en hersenen zijn selectief - wanneer we naar iets kijken, hebben we de neiging om te kijken naar wat ons interesseert en de rest te negeren. De camera neemt alles op, dus we moeten manieren vinden om de kijker te begeleiden om te kijken naar wat de fotograaf belangrijk vindt. Een manier om dit te doen is door selectief te zijn - dichtbij het onderwerp te komen en alles wat een afleiding is uit te sluiten.
Als u bijvoorbeeld een portret maakt en iemand op de achtergrond voorbijloopt; dat is een afleiding. Je brein kan het negeren wanneer je de persoon bekijkt die je fotografeert, maar de camera neemt het op. Het elimineren van afleidingen helpt je compositie te vereenvoudigen en je foto's te verbeteren.
Ik heb deze bloem zorgvuldig ingekaderd om afleidende kleuren of heldere lichtpunten op de achtergrond te voorkomen. Het gebruik van een korte telelens en een grote diafragma-instelling heeft me geholpen dit te bereiken.
Selectieve focus is een van de gemakkelijkste hulpmiddelen die u heeft om de kijker naar de belangrijke delen van uw afbeeldingen te leiden. Wanneer we naar iets kijken, passen onze ogen de focus automatisch aan, waardoor de indruk ontstaat dat alles om ons heen scherp in beeld is. Maar je lens ziet de dingen anders: hij kan alleen scherpstellen op een enkel punt binnen het kader. Of de rest van het beeld scherp is of niet hangt af van factoren zoals het diafragma, de brandpuntsafstand en hoe dicht u bij het onderwerp bent. Door een groot diafragma in te stellen, kun je de achtergrond achter het onderwerp onscherp plaatsen; de aandacht van de kijker op je onderwerp concentreren (en ook helpen om afleidingen weg te nemen).
Dit werkt het beste met prime-lenzen, omdat ze doorgaans bredere maximale openingen hebben dan zoomlenzen, hoewel je nog steeds selectieve focus met zoomlenzen kunt gebruiken voor een goed effect. Ik schreef meer over deze techniek in mijn artikel The Magic of Wide Apertures.
Hier concentreerde ik me op de dichtstbijzijnde aap en stelde het diafragma in op f5.6 om de achtergrond te vervagen. Ik hoefde niet helemaal door te gaan naar f1.8, het maximale diafragma van de lens, omdat ik vrij dicht bij het onderwerp was en dit resulteert in minder scherptediepte. Vergeet niet dat wanneer u een statisch onderwerp als dit fotografeert, u meerdere foto's kunt maken met verschillende diafragma-instellingen en kunt bepalen welke de beste is achteraf.
Er zijn specialistische lenzen die het concept van selectieve focus nog verder exploiteren. Met tilt-shift en perspectief-controlelenzen kunt u de positionering van het vlak-van-focus regelen. Deze lenzen zijn duur. Als u echt geïnteresseerd bent om er een uit te proberen, is huren een optie om te kijken of u het echt leuk vindt. Lensbaby maakt ook een reeks optica voor spiegelreflexcamera's die selectieve scherpstelling op creatieve manieren gebruiken.
De Canon EF TS-E 24 mm f3.5L II tilt-shift lens.
Onze ogen kunnen de beweging niet stoppen. Zonder camera's zouden we geen idee hebben hoe een persoon er midden in beweging bevroren uitziet. Camera's nemen een fractie van een seconde in beslag en een deel van de aantrekkingskracht van fotografie is deze glimp van een wereld die we normaal niet kunnen zien.
Fotografen hebben drie opties voor het opnemen van beweging. De eerste is om de scène min of meer op te nemen zoals we het zien, met een gemiddelde sluitertijd van ongeveer 1/125 seconde. Het resultaat hangt af van de snelheid van het bewegende onderwerp, maar dit levert meestal een natuurlijk ogend beeld op.
De tweede optie is om de tijd te bevriezen met een korte sluitertijd. Dit vangt beweging op een manier die we niet zien met het oog en is een techniek die wordt gebruikt door sport- en actiefotografen. U kunt de flitser gebruiken om een soortgelijk effect te bereiken in een verduisterde studio - de korte lichtvlek bevriest het onderwerp. Deze techniek werd gepionierd door Harold Edgerton in de jaren 1930. Hij gebruikte het om foto's te maken die onder andere de impact van kogels op alledaagse voorwerpen zoals fruit en speelkaarten weergeven.
De derde optie is om een lange sluitertijd te gebruiken om beweging als wazige beweging op te nemen. Dit is een veel voorkomende techniek in landschapsfotografie, waarbij fotografen vaak lage ISO's en smalle openingen gebruiken bij weinig licht. Onder deze omstandigheden zijn lange sluitertijden een noodzaak - mijn artikel Een mooi zeegezicht maken in dertig seconden behandelt de techniek dieper.
Je kunt ook lange sluitertijden gebruiken om een scène te pannen of opzettelijk te vervagen terwijl je de camera met de hand vasthoudt (dit wordt 'opzettelijke camerabeweging' genoemd - Chris Friel maakt prachtige foto's met deze techniek).
Ik nam deze foto met een sluitertijd van 1/125 seconde. De beweging van het water is min of meer bevroren.
Ik nam deze foto met een sluitertijd van 1/2 seconde, met de camera op een statief. Ik vroeg mijn model om stil te blijven zodat ze scherp bleef. De beweging van het water is wazig, waardoor de sfeer van het beeld verandert.
Perspectief is de schijnbare afstand tussen objecten. Onze ogen zien perspectief op een bepaalde manier en er is niets dat we kunnen doen om dit te veranderen. Cameralenzen daarentegen hebben hun eigen perspectief; die we op een creatieve manier kunnen gebruiken.
Groothoeklenzen overdrijven de afstand tussen objecten. Als je met een groothoeklens naar een scène kijkt, lijkt alles verder van je weg dan het in werkelijkheid is. Afstandobjecten, zoals bomen of heuvels aan de horizon, lijken veel kleiner.
Om het beste uit een groothoeklens te halen, moet u normaal gesproken dichtbij uw onderwerp gaan staan zodat het het beeld vult. Het voordeel van brede hoeken is dat u foto's kunt maken met veel achtergrondinformatie. Ze zijn een nuttige lens voor het maken van ecologische portretten - een onderwerp waarover ik schreef in Hoe Emotie Milieuportretten te vangen.
Pas op voor ultragroothoeklenzen, omdat extreme vervorming en perspectief moeilijk te beheersen zijn. De brandpuntsafstanden zijn tussen 24 en 35 mm op een filmcamera met een volledig frame of 35 mm. Dit komt overeen met ongeveer 16-20 mm op een digitale SLR met een crop sensor. Er zijn verschillende populaire zoomlenzen met brandpuntsafstanden in het bereik van 10-20 mm voor crop-sensor digitale spiegelreflexcamera's; en als u er een bezit, is het verstandig om het 10 mm-uiteinde van het brandpuntbereik voorzichtig te benaderen.
Deze foto, genomen met een Sigma 10-20mm-lens ingesteld op 10 mm, is verwend door de vervorming van de ultragroothoek (kijk naar de vorm van het gezicht van de man). Het zou beter zijn geweest om een langere brandpuntsafstand te gebruiken.
Telelenzen contrasteren daarentegen perspectief; ze laten objecten dichter bij elkaar lijken dan ze lijken wanneer ze met het blote oog worden bekeken. Dit is iets dat u ziet op foto's van sportevenementen, aangezien fotografen supertele lenzen moeten gebruiken wanneer ze niet dichtbij genoeg kunnen komen om kortere brandpuntsafstanden te gebruiken. Maar je kunt het ook gebruiken voor een creatief effect. Foto's van mensen hebben vaak baat bij het gebruik van een korte telelens om het perspectief te comprimeren en de achtergrond dichterbij te brengen.
Ik gebruikte een Sigma 50-150mm-lens op 150 mm om deze foto te maken. Het perspectief van de telelens heeft ervoor gezorgd dat de verre kliffen groter lijken en veel dichter bij het meisje liggen dan in het echte leven.
Er zijn veel manieren waarop camera's licht opnemen op een andere manier dan de manier waarop onze ogen en hersens de wereld bekijken. Door te leren hoe camera's 'zien' kun je van deze kenmerken profiteren om betere foto's te maken. Dit maakt deel uit van visualisatie; en het verschil tussen het registreren van het onderwerp en het interpreteren ervan.
Accentsconagua