Share
Tijd voor nog een ronde van drie schoten, drie lichten! Deze keer kijk ik niet alleen naar drie lichten in het algemeen, maar specifiek wat haalbaar is met slechts drie lichten, zonder dure modifiers die het lichtpad verstoren..
Dat beperkt me tot snoots, roosters, gobo's. Ongetwijfeld interfereren ze met het lichtpad, maar ze laten op bepaalde plaatsen onvervalst licht toe om te reizen en ze zijn goedkoop / gratis, dus krijgen ze een pas. Gels zijn discutabel, maar goedkoop. De enige opties voor diffusie zijn stuiterende en DIY-zijde, met andere woorden, lakens en tafelkleden. Technisch gezien niet toegestaan omdat ze het pad van de weg in de weg gaan, maar iedereen heeft er minstens één al gratis liggen rondhangen.
Als dit beperkt lijkt, onthoud dan dat sommige fotojournalisten het waarschijnlijk als een luxe beschouwen! Laten we beginnen.
Ik gebruik witte naadloos als achtergrond, uitgerold net genoeg voor een medium-close portret, zodat ik een achtergrond met een patroon erop kan projecteren met een gobo. In plaats van het snijden van willekeurige gaten in papier voor de gobo, gebruik ik een Pothos-plant. Het is dichtbij en handig, en aan de buitenkant neemt het gebladerte geleidelijk af in dichtheid. Met een zorgvuldige plaatsing van het licht, kan ik hiermee een verloop op de achtergrond maken.
De donkere kant van dit verloop bevindt zich rechts op de camera, dus ik plaats een randlicht aan de rechterkant van mijn hoofd om hem van de donkerdere achtergrond te scheiden.
De sleutel bevindt zich aan de linkerkant, verzacht door de Einstein aan de witte kant van een V-vlak af te vuren. Dit zou een zachte schaduw moeten werpen over de zijkant van mijn gezicht die rimlit zal zijn en de variatie in de achtergrond zal scheiding aan deze linkerkant geven.
Dit is de laatste configuratie.
Ik hou van experimenteren met verschillende looks en stijlen voor headshots, en ik ben bijna altijd de cavia.
Crosslight is een frequent flyer in de zak met trucjes van de run-and-gunner, omdat het een eenvoudige opstelling met twee lichten is die het onderwerp gemakkelijk van de achtergrond tilt, met name degenen met een schaalverdeling of details bevatten. Dit gebeurt door een zijde van het onderwerp zachtjes aan te doen, dat tegen een donker achtergrondgebied wordt geplaatst. Terwijl de schaduw zich om de andere kant wikkelt, wordt de rand verlicht om te voorkomen dat deze kant van het onderwerp verdwijnt in de (meestal een stop of twee dimmer) achtergrond.
Het biedt modellering dankzij de enkele softkey, en het werpt het onderwerp op omdat ze in de tegenovergestelde richting van de achtergrond zijn gegradueerd, of in het geval van uniforme maar drukke achtergrond wordt de gearceerde rand bepaald door de rimlight. Eenvoudig, maar gedurfd, zonder openlijk aandacht te vragen voor zichzelf.
Het toevoegen van interesse aan achtergronden is ook een handige truc. Gewone muren zijn handig om te hebben, maar afhankelijk van het onderwerp kan dit een saai beeld opleveren. Slechts een hint van iets dat buiten het kader gebeurt, is voldoende om het onderwerp in werkelijkheid te aarden in plaats van een steriele studioruimte.
Uiteindelijk gaat deze techniek niet over het vertellen van een verhaal met licht, of een verklaring af te leggen met verlichtingstovenaressen. Het gaat er om uit de weg te gaan en het onderwerp centraal te laten staan, terwijl het toch nog steeds een "verlicht" uiterlijk van hoge kwaliteit behoudt.
Eerst legde ik het omgevingslicht bloot en liet toen de belichting een paar stops vallen om de lucht vast te houden. Ik wilde dat dit een filmische kwaliteit had, dus besloot ik om vast te houden aan de stelregel van de oude cineast: "Houd de hoogtepunten vast, laat de schaduwen vallen waar ze mogen."
Oorspronkelijk was ik van plan om van directe achtergrondverlichting af te zien, maar de aard van de locatie dicteerde een andere benadering. Dit was echter een beslissing per post, dus de set-up bestond uit één rimlight direct achter het onderwerp, recht in de lens flakkerende, en een tweede licht off-camera-rechts, waarbij een flakkerende was over de rechterkant van het beeld gutst.
De key-fill werd geleverd door het Einstein-monolicht dat tegen de witte kant van een V-vlak stuiterde net genoeg om onderwerpdetails te bieden, maar niet genoeg om de achtergrondverlichting te overweldigen.
Goed gebruik maken van een omgevallen boom in de achtertuin voordat ik hem uithak.
Gloeien en tegenlicht zijn relatief eenvoudige manieren om visueel belang aan een beeld toe te voegen terwijl tegelijkertijd achtergrondruis wordt verminderd en subjectscheiding wordt verschaft. Het belangrijkste probleem bij het gebruik hiervan is om ervoor te zorgen dat er genoeg voorgrondbelichting is om onderwerpdetails te bieden en onderbelichting te voorkomen.
De manier die ik hiermee heb bedoeld is om te gaan voor een glamoureuze, artistieke look. De andere optie is om te gaan voor een zachte, magische look, maar dit is gemakkelijker te bereiken met natuurlijk licht dan flitser, en vereist slechts een beetje opvulling. Dus "verlicht" is het!
Uiteindelijk heb ik hier gekozen om de achtergrondverlichting niet in te laten, omdat ik denk dat het het onderwerp overweldigde, maar achtergrondverlichting en bokeh zijn hier altijd een optie. Ik liet de milde gloed links aankomen om te proberen de sfeer van het beeld te behouden.
Voor deze opname wilde ik het natuurlijke licht dat door het raam schijnt zo veel mogelijk na te bootsen. Omdat dit het onderwerp vrij sterk verliet, moest ik een tweede "venster" verzinnen om als een sleutel te fungeren.
De achterlichten waren twee flitsers; één op de vloer, ingezoomd tot ongeveer 80 mm, naar het plafond gericht om wat glans op het haar te geven, en één bovenop de koelkast die naar links wijst, teruggekaatst naar het onderwerp om wat naturalistische achtergrondverlichting te bieden.
Het tweede "venster" werd verschaft door een snelheidslamp in een grote witte muur te laten stuiteren, of in dit geval in een huis zonder witte muren, de witte zijden van een V-vlak afgevlakt tegen de muur.
Voor post, het zijn slechts een paar kleine tonale tweaks om het gezicht helder te houden en ervoor te zorgen dat er voldoende "licht" uit de achterruit komt, en afleidende klonen, niets zwaars. Het gaat erom het licht en luchtig te houden en te voorkomen dat het vastloopt in Photoshop.
Dit is weer een biggie in de toolkit van de renner. Als je een soort omgeving fotografeert die mooi omgevingslicht heeft, wil je dat over het algemeen niet veranderen. Mooie, heldere open kantoren, keukens, foyers en dergelijke moeten in het algemeen zo blijven om hun natuurlijke karakter te behouden.
Tegelijkertijd moet je een soort definitie geven voor je onderwerp. Hoewel de verlichting ervan niet kunstmatig mag lijken, moet deze wel een goede belichting bieden en ze (net iets) van de achtergrond scheiden. Om dit te doen, gebruik ik volledig zacht licht, zelfs voor de rand, dus het lijkt op licht dat een paar keer door de kamer stuiterde.
Met een beetje scherptediepte geeft deze techniek een mooi, solide beeld dat op geen enkele manier aandacht aan zichzelf trekt en het onderwerp (en zijn omgeving) in staat stelt alle verhalen te doen.
Ik hoop dat je genoten hebt van de tweede uiting van dit concept "drie schoten, drie lichten". Het idee hier was om aan te tonen dat je niet per se de grote, dure modifiers nodig hebt om goede afbeeldingen te maken. Je hoeft ook niet bang te zijn voor harde belichting. Ik heb het hier alleen als rand gebruikt, waar het echt schittert, maar in veel situaties is het mogelijk om harde verlichting als sleutel te gebruiken.
Het laatste beeld laat zien dat je de studioflitsen niet eens nodig hebt. Goedkope handmatige speedlights (twee YN-560II's en een YN-560III in mijn geval) zullen voor veel situaties volstaan, zelfs als het om omgevingslicht gaat. Misschien is de derde uiting van deze serie alleen voor speedlights, dus als dat alles is wat je hebt, houd dat in de gaten.
Veel plezier met drie lichten! Vragen? Opmerkingen? Sla de reacties hieronder op!
Accentsconagua