Share
Je bent een unieke artiest met ideeën die je wilt uiten en muziek die je moet delen. Dus hoe zorg je ervoor dat je je tracks interessant en leuk houdt voor je publiek om naar te luisteren?
In deze tutorial zullen we enkele van de meest voorkomende dingen bekijken die mensen nalaten om interessant te blijven, waardoor hun tracks levenloos en saai worden en hoe we dingen levendig en intrigerend kunnen houden om de aandacht van het publiek vast te houden..
We weten allemaal dat eerste indrukken alles zijn, en de regel is net zo van toepassing op muziek als al het andere. De openingsmomenten van je nummer kunnen de aandacht van je luisteraars trekken en ze enthousiast maken om te blijven luisteren of ze helemaal niet onder de indruk te laten raken en ze te vervelen, dus het is belangrijk dat het eerste wat je publiek hoort dwingend is.
Songwriters zullen vaak verkeerd beginnen met hun liedjes door een couplet te spelen, of de 8 openingsrepen van een couplet, zonder vocale of instrumentale voorsprong. Hoewel ik begrijp dat dit de vibe van het nummer "introduceert", is het nogal saai om naar sommige akkoorden te luisteren die op de gitaar zijn bespeeld. Als je je liedje instrumentaal begint, gebruik dan een opwindend ritmisch patroon of een melodieuze hook. Je hoeft zelfs geen materiaal te gebruiken dat ergens anders in je lied voorkomt.
The Beatles zijn meesters in pakkende introducties (zoals al het andere dat ik veronderstel). Overweeg het interessante begin van het nummer "I've Just Seen a Face" dat begint met een druk 12/8 gitaarpatroon. Het is meeslepend, het heeft niets met het eigenlijke nummer te maken, en het werkt. Andere voorbeelden: beginnend met een schokkend maar opwindend akkoord of hit en dan direct in het nummer duiken zoals in "Hard Days Night" of "Glass Onion"; onmiddellijk van start met een vocaal refrein zoals "She Loves You", "Nowhere Man", "Eleanor Rigby", "Help" of "Hello Goodbye"; beginnend met een unieke instrumentale haak zoals "Ticket to Ride", "Day Tripper" of "Drive My Car".
Overweeg deze twee voorbeelden, waarbij elke track begint met een snelle bloei. Het begin van het nummer is meteen opwindend en geeft je het gevoel dat je wilt blijven luisteren.
Een van de gemakkelijkste manieren om iemand te vervelen, is om een drumloop te vinden waarvan je denkt dat deze cool is en herhaal het als advertentie nauseum. Het is misschien leuk om er twee keer doorheen te luisteren, maar als er niets verandert, duurt het niet lang voordat onze gedachten beginnen te dwalen en stoppen met aandacht te schenken aan je muziek.
Een ander nadeel van commerciële loops is dat ze snel standaard en cliché kunnen worden. Zelfs als de luisteraar niet zeker kan zeggen waar ze het gehoord hebben, als de lus door iemand anders is gebruikt, zullen ze zich realiseren dat het vertrouwd is. Het gebruik van aangepaste beats en geluiden houdt je muziek uniek.
Als je deze tutorial aan het lezen bent, is de kans heel groot dat je weet hoe een basale drumbeat werkt. Als je in plaats van meteen naar loops te zoeken in plaats daarvan een drumkit laadt of maakt, moet je creatiever gaan denken. Je zult moeten nadenken over het patroon dat je aan het creëren bent, in plaats van te vertrouwen op iemand anders om het voor je te doen.
In dit voorbeeld heb ik een 8-bits elektronische kit met veel unieke en leuke geluiden gebruikt. De resulterende beat is gevarieerd en levendig, en niet iets dat ik had kunnen bedenken als ik gewoon door mappen zocht naar een loop.
De volgende belangrijke reden om je eigen beats te bouwen, is dat het heel gemakkelijk is om ze aan te passen en te veranderen. Zelfs subtiele veranderingen zoals een verschoven bekkenhit of een gevarieerd basdrumpatroon zullen je ritme tijdens je nummer een stuk levendiger maken dan dezelfde 4 beats steeds maar weer opnieuw. Bekijk de MIDI voor deze specifieke loop:
De enige dingen die precies hetzelfde zijn, zijn de tikkende hi-hat (de oranje tonen op G3 en G # 3) en de 8-bits ruis op de laatste tel (de gele noten op G # 0).
Al het andere rondom deze elementen verandert voortdurend op kleine manieren (de trap en snaar die een enigszins consistente groove behouden) of grote manieren (de geluidseffecten en rare hits die dingen opwindender maken).
Door controle te hebben over elk element in de kit, worden we gedwongen manieren te bedenken om het patroon interessanter te houden, wat goed is voor de kracht van onze beat. Het is ook veel gemakkelijker om wijzigingen aan te brengen, we kunnen gewoon MIDI-notities verplaatsen en niet hoeven te proberen om te gaan met het splitsen van audio.
Ondanks het advies om het gebruik van loops te vermijden, laten we eerlijk zijn: loops zijn handig. En ze zijn zelfs leuk. Het neerhalen van een goede lus kan een geweldige tijdsbesparing zijn en ook een creatieve springplank voor andere ideeën. Maar als we af en toe af en toe nog steeds loops gebruiken in plaats van onze eigen beats te creëren, kunnen we in ieder geval een beetje extra moeite doen om ze goed te maken.
Ik heb al besproken hoe je je loops kunt verbeteren door EQ in een andere tutorial te automatiseren, dus wat we nu gaan doen, is meer focussen op de eigenlijke beats in de loops zelf dan een effect op de hele track te hebben. Hoewel je dezelfde resultaten kunt bereiken door audio op te splitsen, wordt dit een stuk eenvoudiger als je zo ongeveer Stylus RMX- of REX-bestanden gebruikt die de beats van je loops al in individuele MIDI-notities hebben gesplitst.
Het eenvoudigste wat we kunnen doen, is met één lus werken. Hier is een lus die vrij eenvoudig is:
Alleen al door naar de MIDI te kijken, zien we dat het heel even en repetitief is.
Laten we dit interessanter maken door de MIDI-notities opnieuw te rangschikken om vullingen te maken. Ik zal dit doen door eerst te identificeren welke MIDI-noten de belangrijke of interessante geluiden in de loop vormen, met behulp van harde slagen zoals trappen en strikken voor ritmes en kleine hits zoals hi-hats zijn crackes voor filler.
Het enige dat nodig was, was een paar tonen bewegen, maar nu hebben we een trommellus die gevarieerd en levendig is.
Een andere manier om loops interessanter te gebruiken is om voortdurend verschillende loops te variëren en te mixen. Dit nummer is gemaakt met 7 verschillende drum- en percussielussen:
Hier is een afbeelding van de lussen die in de reeks worden gebruikt:
Elke track is een andere loop en elke kleur een variatie. Merk op dat veel dezelfde regio's terug blijven komen, maar het idee hier is om de dingen constant gevarieerd te houden. Je gebruikt een kleine set materialen om je song samenhang te geven, maar verandert ze consequent om de luisteraar scherp te houden.
Hier is het hele nummer dat die loops gebruikt, ook volledig gebouwd van bas, gitaar en koperen loops met hetzelfde concept:
Een van de grootste fouten die mensen meemaken, is dat ze hun mix te druk maken. Terwijl ze misschien denken dat ze volheid bereiken, is waar ze echt mee eindigen rommelig. Als je drums, basgitaar, akoestische gitaar, zowel een lead-gitaar als piano-akkoorden en -vullingen hebt, een zanger en achtergrondvocalisten die allemaal tegelijk spelen hoe moet ik in de wereld weten waarnaar ik moet luisteren? Alleen omdat je het hebt, wil dat nog niet zeggen dat je het moet gebruiken.
Als je zowel piano als gitaar hebt, is een van de gemakkelijkste dingen die je kunt doen om variatie te creëren, ze om beurten. Laat de gitarist bijvoorbeeld het eerste couplet spelen en de piano het tweede. Of geef ze elk een andere functie, zoals het spelen van akkoorden met gitaar en de piano speelt alleen licks en vult zich tussen de zanglijnen. In beide gevallen zal het hebben van beide instrumenten bovenop elkaar leiden tot veel schade aan uw mix.
Bekijk dit voorbeeld, dat ik volledig bouwde uit enkele loops die met logica kwamen.
Het "couplet" speelt drie keer door, maar telkens met een ander paar instrumenten. Terwijl de drums en bas dezelfde hele toon blijven, bevatten de coupletten viool en elektrische gitaar, banjo en akoestische gitaar, of pedaalstaal en akoestische gitaar. Als de viool, elektrische gitaar, akoestiek, banjo en pedaalstaal allemaal op hetzelfde couplet zouden spelen, zou het een rommelige waanzin zijn. Door ze uit te spreiden en elke speler zijn beurt te geven, kan de luisteraar zich concentreren op het instrument van het moment en niet gedwongen worden om op een auditieve manier door de rommel te zoeken..
Een solo-fluit of een solo-hobo kan mooi en lyrisch klinken, maar zodra je ze allebei hebt laten spelen, verlies je de uniciteit en de kleur van elk. Hoewel u veel interessante en effectieve geluiden kunt creëren door verschillende instrumentcombinaties te gebruiken, zijn het meestal de eenvoudigste methoden die de beste resultaten opleveren en uw ideeën op de meest duidelijke manier communiceren.
Iets is interessant als het onze verwachtingen test. Na jarenlang naar muziek te hebben geluisterd, zijn we allemaal gewend geraakt aan vele conventies, waarvan een basisvoorbeeld zelfs zinnen van 2, 4 of 8 maten is. Door rond te spelen met de lengte van onze frases kunnen we dingen interessanter maken en uitbreken van gemeenschappelijkheid.
In dit voorbeeld speelt de A-sectie van het stuk meestal in drie barzinnen:
Het stuk had misschien een extra balk kunnen gebruiken voor een mooie viercijferige zin, maar dat zou lang en onnodig zijn geweest. Door de frase met een hele balk korter te maken, houden we het stuk in beweging en werpen de verwachtingen van de luisteraar enigszins weg. We gooien ons voor een volgende lus, maar de derde zin stopt niet bij drie balken, maar blijft 5 passen voordat het A-gedeelte opnieuw wordt gestart. Op dezelfde manier knipt de laatste zin van de tweede A-sectie de 3 bar-frase kort tot slechts 2 balken, waardoor de B-sectie onverwacht aankomt.
Luister ter vergelijking naar dit voorbeeld waarin de zinnen zijn uitgestrekt om die vierde balk te bevatten. Ik weet het niet van je, maar het maakt me behoorlijk ongeduldig.
Een belangrijk ding om op te merken in de originele versie is dat, hoewel de frases ongewone lengtes zijn, het stuk nog steeds een element van flow heeft. We gebruiken geen vreemde lengtes om de luisteraar in de maling te nemen of volledig te laten schieten, maar gewoon om het interessanter te maken om naar het stuk te luisteren. Het is het soort subtiele techniek dat een niet-muzikant nooit zou opmerken, en we zouden het niet echt willen.
De meerderheid van de westerse muziek is in 4/4, met af en toe een nummer dat wordt weergegeven in 3/4, 12/8 of 6/8. Het gebruik van een minder vaak voorkomende maatsoort zoals 5/4 of 7/8 kan een unieke wending aan uw nummer toevoegen, maar alleen als het effectief is gedaan.
Vreemde tijd handtekeningen kunnen worden gebruikt om mensen af te zetten van het krijgen van een comfortabele groove. Led Zeppelin zou deze techniek vaak gebruiken. Overweeg het nummer The Ocean, waarbij je je hoofd in de groef laat dobberen wanneer je plotseling een bar van drie te pakken krijgt.
Mijn favoriete gebruik van rare muziek in de popmuziek is Peter Gabriels 'Solsbury Hill'. Het nummer wordt afgewisseld tussen 4/4 en 3/4 (je zou het als 7/4 kunnen beschouwen) maar is zo glad uitgevoerd dat je niets vreemds opvalt als je niet oplet. Hij bereikt de zachtheid door een zeer stabiele basdrum op elke kwartnoot en een consistent schudpatroon te houden. De groove wordt nooit onderbroken, dus er is nooit een reden om het gevoel te hebben dat de tijd ongewoon is, maar de frasering is gewoon raar genoeg om te voelen dat er iets anders aan de hand is. Als je die 8e kwartnoot wegspeelt, blijft het nummer ook constant vooruitgaan.
Ik heb al een tutorial geschreven over het gebruik van The Rule of Three and Music. Het concept zegt in feite dat als je iets precies hetzelfde eenmaal hebt herhaald, het tijd is om verder te gaan. Bekijk de originele tutorial voor een meer diepgaande kijk.
De zegen en vloek van de muziektechnologie van vandaag is dat we bijna perfectie kunnen bereiken met onze muziek. Ritmen kunnen onmenselijk nauwkeurig zijn, pitches kunnen nooit afwijken van een perfecte wiskundige frequentie, en onze mixen kunnen reageren op de milliseconde automatisering. Hoewel al deze dingen nuttig kunnen zijn, is het heel gemakkelijk om een baan te vinden die levenloos en harteloos klinkt. Een van de manieren om die 'menselijke' aanraking terug te brengen, is door kleine voorbeelden van imperfectie op te nemen.
Bekijk de eerste minuut van dit stuk:
Naast de piano is er niets aan de hand, maar een lange pad met dezelfde toonhoogte de hele tijd. Ik had een strijkkwartet die dezelfde toonhoogte heel zacht onder de pad speelde. De natuurlijke fluctuaties in buiging, afstemming en de resonantie van de snaren voegden een flair van onvoorspelbaarheid toe die onmogelijk te bereiken was door eenvoudigweg mijn vinger op de pad te houden. Hoewel ik de MIDI heel gemakkelijk over de hele lengte van de introductie had kunnen uitrekken en er aan kon laten, hadden we een saai en statisch geluid achtergelaten. In plaats daarvan kunnen we kleine onvolkomenheden toevoegen door subtiele interesse toe te voegen. De pad / strings-combo leidt niet af van de piano, wat het belangrijkste element is, maar het heeft een organisch gevoel waardoor het een vleugje levendiger aanvoelt.
De kans is groot dat je niet elke keer een live speler tot je beschikking hebt als je een menselijke toets aan je muziek wilt toevoegen, dus wat kunnen we anders met deze pad doen? We zouden een filter kunnen automatiseren, waardoor verschillende frequenties van de pad op verschillende tijdstippen kunnen passeren. We zouden het volume kunnen automatiseren, zodat de pad fluctueert en lijkt te "ademen" als het luider en stiller wordt. We zouden een paar verschillende pads kunnen leggen, waarbij ze om de beurt zachtjes in of uit elkaar vallen. Al deze technieken zouden worden gebruikt om te voorkomen dat de pad als een machine klinkt, waardoor het klinkt als een onvolmaakt en organisch element.
Er is een dunne lijn tussen innovatief en excentriek. Vaak als iemand wordt beschouwd als "zijn tijd vooruit", komt dat omdat mensen de kloven tussen wat standaard is en wat de kunstenaar tot uitdrukking brengt nog niet hebben overbrugd. Stel je voor dat Eddie Van Halen probeerde een roffende solo te spelen, terwijl hij in 1955 met duizend toeters per minuut door de gitaar scheurde. Hij zou worden uitgelachen of misschien zelfs worden opgesloten. Het kostte rock tientallen jaren om te evolueren om de weg vrij te maken voor dat soort spelen.
Als je wilt dat je muziek interessant is, moet je op je eigen manier uniek zijn, maar als mensen opletten, moet je ze een soort referentiepunt geven. Zonder het beukende strijkorkest zou bijvoorbeeld "Viva la Vida" gewoon weer een Coldplay-nummer zijn. Er is niets revolutionairs aan de akkoordenschema's of melodie, maar de unieke orkestratie voor popmuziek maakt het nummer bijzonder interessant.
Het kan een dunne lijn zijn tussen "interessant" en "grillig", wat een van de redenen is waarom consistente subtiele veranderingen zo effectief kunnen zijn. Minimalisten zoals Philip Glass en Steve Reich hebben hele carrières gemaakt van het concept dat er geen constante verschuivingen in stemming of kleur nodig zijn om een geweldig stuk muziek te maken, maar het vereist wel dat je muziek net interessant genoeg is om je luisteraar te houden bezet.
Accentsconagua