Share
Hoe kunnen we ons een positief resultaat voorstellen in deze wereld? Wat betekent het om vandaag een mens op aarde te zijn??
Fotografie heeft een unieke kracht om deze vragen te beantwoorden. De inzet kan niet hoger zijn! Milieudegradatie is nu een duidelijke existentiële bedreiging. Precies op het moment dat fotografie een verschil zou moeten maken, hebben fotografen meer moeite dan ooit om foto's te maken die morgen zin hebben.
Om onze tijd te begrijpen, moeten we opnieuw nadenken over fotografie en hoe we het leren. Hoe gebruiken we fotografie om te communiceren in een veranderend fysiek, politiek en medialandschap? Zijn er nieuwe manieren waarop onze afbeeldingen aankopen bij een publiek kunnen vinden? De wereld heeft betere fotografie en betere fotografie-instructies nodig.
In het voorjaar van 2015 reisde ik naar New Orleans, Louisiana, naar de jaarlijkse vergaderingen van de Society of Photographic Education (SPE) om naar antwoorden te zoeken. Dit zijn mijn bevindingen.
Mist op de dijk, New Orleans. Foto door Jackson Couse.Fotografie heeft een diepgaande relatie met de tijd. Fotografen denken in fractionele tijd, de ene seconde na de andere. We denken ook aan het geheugen, hoe we ons vandaag willen herinneren en hoe we willen dat dingen morgen worden onthouden. SPE-hoofdspreker Rebecca Solnit zei dat "verandering de maat van tijd is". Als dat zo is, is fotografie een uitstekende maatstaf voor verandering.
Fotografie heeft een rijke geschiedenis van het betrekken van de kritieke punten van de dag om definitie en nuance te bieden. Zoals de fotograaf John Ganis zei tijdens het presenteren van zijn werk, De Bedreigde Coast:
"Klimaatverandering is de meest urgente crisis van onze tijd, en misschien wel van alle tijden. Fotografie heeft een belangrijke rol te spelen."
Helaas, zei Solnit, is fotografie ook in crisis: een representatiecrisis. Het broeikaseffect is niet alleen een verhaal over natuurrampen. Zoals de geschiedenis van orkaan Katrina illustreert, is de tragedie van klimaatverandering fundamenteel sociaal en politiek. Als fotografen hebben we gefaald om adequaat in kaart te brengen, te begrijpen, context te geven en het verhaal te vertellen van onze veranderende omgeving en de verwoestende impact die klimaatverandering op iedereen zal hebben. We moeten betere manieren vinden om met onze beelden het belang van het smelten van onze ijskappen te vertegenwoordigen.
Maar wat kan kunst eigenlijk doen? Fotografie kan de geografische verbeeldingskracht stimuleren. Het kan de emotionele eigenschappen van een plaats documenteren. En kunst resoneert politiek: "kunst kan geromantiseerde versies van de geschiedenis van plaatsen in de wildernis onderbreken", zei Liz Wells.
"Plaatsen opnemen die radicale veranderingen ondergaan, is een belangrijk ding op dit moment, waar alles zo snel gaat." - Rebecca Solnit
Dus fotografie is relevanter dan ooit. Maar hoe leren we het vandaag? En hoe zullen onze studenten hun werk morgen zien krijgen?
We leven in een tijd van fotografische overvloed, niet van schaarste. Digitale fotografie is niet hetzelfde als wat eerder was. Het is een nieuw medium met een hele nieuwe reeks uitdagingen, eigenaardigheden en kansen. Mensen leren omgaan met de overvloed aan digitale beelden is een belangrijk onderdeel van het lesgeven in digitale fotografie. En niet alleen digitale fotografie, maar ook sociologie, economie en politieke wetenschappen.
Het is meer dan alleen technologie. De aard van digitale beeldvorming, communicatie en archiveringspraktijken is sociaal en cultureel nieuw. Overvloed en alomtegenwoordigheid hebben onze relatie met afbeeldingen fundamenteel veranderd. We worden ondergedompeld in een gigantische stroom beelden.
We zijn voorbij het punt waar een kleine groep poortwachters - fotoredacteurs, curatoren, galeristen - de stroom kan beheersen en betekenis kan geven voor ons. Bovendien is ons vermogen om foto's kritisch te begrijpen gecompromitteerd. Zoals Ruth Dusseault zei in haar presentatie, Digital Humanities en het documentaire tijdperk,
"kritiek vertrouwt op bevoorrechte toegang tot een gesluierde wereld. We leven nu blootgesteld."
Grotendeels hebben mensen in kritieke posities de macht verloren om fetisjisme en culturele veronderstellingen te ontkrachten. Het begrijpen van de eigen visuele cultuur is een vaardigheid en onderdeel van een gesprek dat gebaseerd is op input vanuit geavanceerde kritische gezichtspunten. Tegenwoordig hebben veel van de afbeeldingen die we gebruiken geen filter en geen echte context.
Net als ik fotograferen veel mensen hun ontbijt. Dat betekent niet dat de wereld het moet zien. Terwijl ik deze foto nam, zei de vrouw naast me dat ik maar beter kon opschieten en eten voordat het koud werd. Te Waar! Foto door Jackson CouseWe documenteren alles. Digitaal geheugen is goedkoop. Hier, kijk naar mijn ontbijt! Kijk nu naar mijn nieuwe schoenen! Kijk me nu aan op het strand!
Alles documenteren heeft een verkeerde economie. Niet alle momenten zijn even zinvol. Hoe kunnen we in een zee van beelden de bestanden vinden die er echt toe doen? Hoe kunnen we de tijd vinden om te denken?
Veel van de foto's die we vandaag maken, zijn ongetwijfeld eigenlijk geen documentaire foto's. Hoewel gemaakt in het moment, zoals een documentaire foto, zijn zoveel afbeeldingen nu foto-illustraties: afbeeldingen gemaakt om een punt te communiceren, niet om de wereld voor ons op te nemen. Naar mijn mening zijn deze foto's een verslag van de uitvoering van een soort van zelfopgelegde persoonlijke docu-fictie, niet van de wereld waarin we leven.
Fotografen zijn beoefenaars van humanistisch onderzoek. Digitale fotografen gebruiken digitale media om afbeeldingen van de wereld om hen heen te maken. Deze afbeeldingen hebben kracht en invloed als geen ander.
Naarmate de kracht van het individuele beeld afneemt, moet er echter een breder inzicht in fotografie zijn om meer gevarieerde digitale technieken en onderzoekslijnen te omvatten. Dit is belangrijk. Veel praktiserende fotografen vinden het moeilijk om aan zichzelf te denken enkel en alleen een fotograaf. Veel mensen die fotografie gebruiken als onderdeel van hun praktijk, zelfs als een essentieel onderdeel, zien zichzelf helemaal niet als fotografen. Fotografie is nu een normaal onderdeel van het dagelijks leven, voor iedereen.
Toegankelijkheid kan een goede zaak zijn. Foto's en fotografen zijn toegankelijk. Fotografen zijn een natuurlijke partner voor alle soorten mensen die hun bereik en communicatiestijlen willen verbreden. Digitale fotografie maakt allerlei soorten nieuwe samenwerking mogelijk.
In de omgang met overvloed zoals we leren, is het van cruciaal belang dat we ons idee uitbreiden van wat een fotograaf wil om nieuwe benaderingen te omvatten. Of, zoals Dusseault zegt, de digitale humanist vraagt: "hoe kan technologie worden toegepast op menselijke problemen?"
Voor een groot deel betekent het gebruik van nieuwe tactieken dat de bewering van fotografie om een echte en echte weergave van de wereld te presenteren, opnieuw bevestigd wordt. Hier is een selectie van belangrijke nieuwe tactieken en benaderingen geïdentificeerd door Dusseault:
Ik zal hieraan toevoegen dat een ethos van zelfbeschikking, wederkerigheid en maatschappelijke dienstverlening een sterk thema was in verschillende presentaties bij SPE. Directe distributie en doe-het-zelfbenaderingen worden in snel tempo een echt alternatief voor fotografen. Dat vind ik heel bemoedigend.
Gratis en goedkoop onderwijs, zoals Tuts +, heeft gezorgd voor een verschuiving van colleges naar een actiever lesmodel. Dusseault merkt op dat fotografisch onderwijs nu meer omvat:
De studiokunsten hebben deze leerstijlen lang gebruikt, maar nu verspreiden de praktijken zich naar de wetenschappen, inclusief sociale wetenschappen. Wetenschappers maken kunst en kunstenaars gebruiken de visualisatietools van de wetenschap.
Multidisciplinaire leerstijlen die verschillende gezichtspunten en benaderingen bevatten, werken. Een multidisciplinair perspectief pakt problemen aan die niet door afzonderlijke disciplines kunnen worden beschreven of opgelost.
De goedkeuring van een open-source filosofie stelt de gemeenschap en het discours in staat. Stimuleren van delen, wederkerigheid en verantwoording in uw community zal helpen bij het creëren en ondersteunen van een dynamische, flexibele leeromgeving. Zoek naar mogelijkheden voor input van buitenstaanders door uw proces en uw resultaten te openen.
Massale open online cursussen, of MOOC's, werden door velen in het hoger onderwijs aangekondigd. Ze zijn voor de meesten niet zo'n succesvol experiment gebleken. Omgedraaide klaslokalen, online workshops en online benaderingen die niet proberen het klaslezing-model te kopiëren, hebben meer succes gehad.
Universele metrics: uniformiteit is vereist voor brede transmissie, maar ook een uniformiteit van taal en oefening. Dit rationaliseert en versterkt bestaande genres en silo's. Zoek naar manieren om diversiteit in uw gemeenschap te ondersteunen en geef mensen zoveel mogelijk manieren om te communiceren.
Fotografie zoals we die kennen is getransformeerd en transformeert nog steeds. Zo is onze aarde. We hebben veel werk te doen! We hebben nieuwe tools en gigantische nieuwe uitdagingen om ze mee te testen. Het is een opwindende tijd om fotografie te leren en te leren.
"We doen ons werk om te proberen het verhaal te veranderen, om te proberen een verhaal achter te laten voor het nageslacht." - Rebecca Solnit
Terwijl je nadenkt over je fotografische oefeningen en je lessen, moedig ik je aan om vandaag de dag een zo breed mogelijk beeld te nemen van de mogelijkheden en mogelijkheden van fotografie. Je studenten - en de wereld - willen dat je groot denkt.
Accentsconagua