Share
In onze vorige artikelen hebben we de basisbeginselen van ontwerpdenken en meeslepende empathie besproken. In dit bericht duiken we een beetje dieper in op wat we de "definieer" fase in dat proces noemen. Waarschuwing: het is rommelig! Laten we ons dus eerst herinneren waar het in het voorstel van het Hasso-Plattner Institute of Design zit:
Beeldbron: Interaction Design FoundationDe belangrijkste zorg in de "definieer" fase van Design Thinking is om duidelijk het probleem aan te duiden dat je probeert op te lossen. Zonder het probleem duidelijk te definiëren, struikel je in het donker en bedenk je oplossingen die niet werken. Ons doel zou moeten zijn om het probleem correct in te kaderen. Door dit te doen, genereren we een verscheidenheid aan vragen, die ons op hun beurt verschillende opties en denkwijzen over het probleem geven. Als gevolg hiervan zullen meer oplossingen worden geopend.
De fundamentele vragen in dit stadium zijn:
Om deze vragen te beantwoorden, gebruiken we de gegevens die door leden van het team zijn verzameld door interactie met gebruikers tijdens de fase 'empathize'. Deze gegevens worden geïnterpreteerd en toegewezen door alle leden van het multifunctionele team.
Betekenis interpreteren en toekennen houdt verband met weten:
Begin met het visualiseren van de gegevens die u hebt verzameld om patronen en thema's te identificeren.
Uitpakken gebruikersverhalen om het crossfunctionele team in staat te stellen de verhalen te ontleden en in vier categorieën te organiseren. De vier categorieën waarin de gebruikersgegevens zijn ingedeeld, zijn:
Uitpakken is:
Bron: Joey AquinoHoe pak je de bevindingen precies uit? Doe dit door empathiekaarten van gebruikerservaringen te maken.
Begin met het reproduceren van het bovenstaande diagram op een hoge verticale ruimte zoals een muur, een whiteboard, enz. Schrijf namen van de geïnterviewden / gebruikers op het bord - je kunt foto's van je gebruikers plaatsen onder hun namen, met foto's van hun omgeving als je ze hebt.
Zet onder elke naam post-its op die de verhalen vertellen die je tijdens empathie-interviews verzamelde: wat ze zeiden, hoe ze reageerden, hoe ze reageerden en hun emotionele reacties (wat heb je gehoord? Wat voelde je? zien?).
Maak een lijst van hun emotionele reacties: positief, neutraal of negatief.
Dan hun acties: lichaamstaal biedt een betrouwbaardere manier van lezen dan de woorden die men zegt. Lichaamstaal kan aarzeling, twijfel, weerstand en ander gedrag aan het licht brengen dat een basis vormt voor een dieper begrip van het probleem. Noteer wat opvalt: contrasten, tegenstellingen, spanningen. Welke patronen ontstaan? Welke verbindingen ontstaan? Welke thema's komen naar voren? Wat zijn de belangrijkste afhaalpunten van elk interview?
Hoe begin je verbindingen tot stand te brengen tussen alle mogelijkheden die zijn opgedaan tijdens de uitpakfase?
Welke vragen worden aangewakkerd en hoe vatten ze mogelijke oplossingen aan? Door middel van discussie, reflectie en synthese vormen we "hoe kunnen we?" Vragen. Deze zijn bedoeld om ideeën in een radicaal nieuwe richting te geven.
Welke behoeften zie je??
Wat is het echte probleem?
In dit stadium zul je merken dat je meer gegevens gaat verzamelen van nieuwe en vertrouwde gebruikers. Je zult meer interviewgegevens meenemen, uitpakken en synthetiseren.
Je blijft komen met meer inzichten en je zult steeds andere behoeften ontdekken. U zult echter nog steeds niet weten wat het echte probleem is. Omarm dus dubbelzinnigheid en onzekerheid.
Laat het probleem ontkiemen. Het is een organisch proces. Je zult uiteindelijk komen tot wat het echte probleem is. Stel je eigen sneltoetsantwoord niet op.
Analyse gaat over het afbreken van complexe concepten en problemen in kleinere, gemakkelijker te begrijpen bestanddelen.
Synthese, Aan de andere kant, houdt in dat je de puzzel creatief samenvoegt om hele ideeën te vormen.
Hier zijn drie manieren om analyse en synthese uit te voeren:
5 Whys is een iteratieve vragende techniek die wordt gebruikt om de oorzaak-en-gevolgrelaties van een bepaald probleem te onderzoeken. Het primaire doel is om de bodem van een probleem te achterhalen door de vraag "Waarom?" Te herhalen, waarbij elk antwoord leidt naar de volgende vraag. Meestal volstaan vijf cycli om het doel hier te bereiken.
Niet alle problemen hebben één oorzaak. Als men meerdere grondoorzaken wil blootleggen, moet de methode worden herhaald en moet elke keer een andere reeks vragen worden gesteld.
Hier is een voorbeeld dat Toyota aanbiedt van een potentiële 5 Whys die in een van hun fabrieken kan worden gebruikt.
Het belangrijkste doel van de definiërende fase is om alle antwoorden samen te brengen en ze om te zetten in een samenhangende enkele verklaring.
Met andere woorden: een zinvolle en bruikbare probleemstelling of standpunt. Dit richt zich op de inzichten en behoeften van een bepaalde gebruiker of een samengesteld karakter.
De POV-verklaring wordt gecreëerd door inzicht te krijgen in wie de gebruikers zijn, wat hun behoeften zijn en de inzichten die voortkomen uit de gemaakte waarnemingen.
Dit is vastgelegd in deze eenvoudige formule van IDEO's Design School:
BronEn hier is een vergelijkbare kijk op een standpunt:
BronEen probleemstelling is een routekaart die uw team begeleidt en die zich richt op de specifieke behoeften die u hebt blootgelegd. Het creëert een gevoel van mogelijkheid en optimisme dat teamleden in staat stelt om ideeën in de Ideation-fase te activeren.
Een goede probleemstelling zou dus de volgende kenmerken moeten hebben:
Nu je je probleemstelling hebt, is het tijd om het probleem / de uitdaging opnieuw te kaderen met een "hoe kunnen we" -verklaring.
"Elk probleem is een kans voor ontwerp. Door je uitdaging te bepalen als een How Might We question, zul je jezelf voorbereiden op een innovatieve oplossing. "- Designkit.org
Zoals je hebt verzameld, is de definiëringsfase rommelig. Het is waar we veel tijd besteden om te begrijpen wat het echte probleem is en wat de grondoorzaken zijn. Zonder aan de wortel van het probleem te geraken, zullen we het niet duidelijk kunnen definiëren, en elke oplossing die we bedenken zal mislukken.
In de definiërende fase worden alle mogelijke herhaling van het probleem en de mogelijke oplossing ervan onderzocht. We krijgen een scherpere focus door continue verkenning van alle variaties die zich tijdens deze fase voordoen. Dit stelt ons in staat te weten wat het echte probleem is en wat de beste oplossing is.
Het einddoel van deze fase is om met een duidelijk omschreven en bruikbare probleemstelling te komen die het team laat zien wat het echte probleem is en wie de gebruikers zijn. Dit legt de basis voor het bedenken van ideeën die mogelijke oplossingen voor het probleem suggereren.
Accentsconagua